title
» Mimi De laatste tijd bereiken mij zo nu en dan spam-mails die, gezien de volkomen persoonlijke inhoud, niemand anders bereiken en voor niemand anders dan voor mij bestemd zijn. Welbeschouwd zijn het ouderwetse brieven, teksten die je kunt vastpakken. Vandaag ook weer een. Een fragment:

'Weemoed uit zich vaak in nostalgie, in een hang naar een beter verleden dat er nooit is geweest, en in die zin is weemoed een spiegelbeeld van het utopisch verlangen.' En daaronder: uit een artikel over historiserend bouwen in een vakblad over stedebouw.

Van nostalgie heb ik geen last. Nooit! Maar nu heb ik vroeger een vrouw gekend, een gezette vrouw met vriendelijke ogen en stevige handen, die dikwijls een wit schort droeg. Die vrouw werkte in een snackbar, in Eerbeek (bij Loenen, op de Veluwe). De snackbar stond in de Stuyvenburchstraat, nummer 29 als ik me niet vergis. Hij bestaat allang niet meer, het huis is met de grond gelijk gemaakt, maar daar is niets nostalgisch aan. Op zondag speelde ze weleens op de mandoline, en zong daar hartverscheurend bij. Legendarischer dan elk nummer uit de Wurlitzer, die in de snackbar stond. Ze was erg lief voor mij, ik kan daar uren over uitweiden, maar dat bespaar ik je.
Later, toen ze overleden was, hoorde ik hoe kranig ze was geweest. Dat ze een doorzetter was, een mens dat zichzelf wegcijfert. Dat ze oorspronkelijk uit Recklinghausen kwam, in de buurt van Gelsenkirchen.

Lieber Franz! stond er boven de kaarten die ik van haar kreeg als ik in het ziekenhuis lag. Mimi, heette ze. Wilhelmine Elisabeth Therese Nierbeck genannt Ellingmann, geboren 30 juni 1903.   reageer |