Morgen, of overmorgen weer een stukje van mijzelf. Ik ben te moe.
De weg is recht
Ik dacht bij haar te vinden wat ik zocht.
Ik klopte op haar deur.
Ze liet me in. Ze zat alleen.
De lamp hing in een strakke schijn.
Ik dacht: hierbinnen zal het zijn.
En 't heeft een ogenblik geleefd.
Was hare hand niet witter dan het licht?
en stiller dan de stilte van
't vertrek, dat hield de adem in?
Maar het verwerd, en gaande weg
kwam ze op me toe als iedereen.
Ze zei: we zullen wandelen, zeg.
Het weer is goed. De weg is recht.
GERRIT ACHTERBERG