Ellingmann dacht: dat doen we nooit weer, zo’n vraaggesprek met Mulisch, zeker niet als we er niet van op de hoogte zijn dat er ook nog een fotograaf van dat blad komt, die de sfeer verpest en alles stukmaakt wat we in twee uur hadden bereikt, door zo dicht met zijn camera bij de schrijver te gaan staan, meer dan 20 centimeter was het niet en toen zei Mulisch: ga maar weg dit interview met Harry kunt u als beëindigd beschouwen en ik zei tegen de fotograaf: eruit jij, en laat ik je nooit meer zien. Later liep ik naar Welling met een gedicht dat ik even daarvoor had geschreven en waarvan de titel luidde: Over het gooien met asbakken. Ik liet het lezen aan die jazzcomponist die ook wel eens een opera doet, met zijn baardje en zijn scherpe ogen, ik ben zijn naam kwijt, dat komt zo, we gingen schaken toen en hij dronk bier, ik calvados, en hij zei: Frans! Dat is een mooi gedicht, poe hé. Maar dat motto in Moeder en Zoon van Reve, van Edgar Allan, getiteld Alone, had ik toen nog niet vertaald, dat kwam pas jaren later. The home is where the heart is maar hoe moet het met de hartelozen op de wereld dan. Reve is bijna dood, Hermans is al klaar wat dat betreft, Hermans die zo van katten hield en de tijd van het webloggen godzijdank niet mee heeft hoeven maken want dan had hij alsnog een hekel aan die dieren gekregen door die webstreeplogterreur, nee dan een hond maar dat gaat niet in de stad met goed fatsoen. Heeft een leven een motto en zo ja waar staan die 6,2 miljard motto’s dan. Mijn nieuwste vertaling is Honderd Tinten Wit van Preethi Nair en komt binnen twee maanden uit, bij Prometheus, ik zal een exemplaar verloten onder mijn trouwe lezeresjes en lezertjes ik zal eraan denken tenzij ik het vergeet dus weest u mijn geheugen dat sta ik toe. Van Winnie heb ik weken niets gehoord maar er was iets met zijn vrouw, die uit België komt ik weet het heus wel, ze werkt met kankerpatiënten. Vertalingen zijn per definitie knievallen en leiden tot misverstanden heb ik wel een goed beroep. Was Macmahon, jeweetwel bij de Avenue Niel, nu ook een marechal ik dacht het wel, maar welke oorlog dat is me ontschoten. Max de Jong is ook al jaren dood en zijn dichtbundel heb ik nog steeds niet kunnen vinden het is hier ook zo’n ongehoorde puinhoop. We kwamen een zwerver tegen in het Zuiden die blond was en niet eens stonk, hij was 22 dacht ik, hij liep over de Boulevard Marechal Joffre; een dichter had hij kunnen worden, maar ik weet nog dat ik dacht: die knakt in de knop, hij draait zijn eigen nek om. In ieder geval zal hij geen succesvol leven leiden want succes dat vereist aandacht en fatsoen. Mijn moeder heeft twee zusjes en ze komen allemaal uit Groningen, dat wil zeggen uit Veendam, zo ziet u maar dat ik nooit lieg, althans u merkt er weinig van. Mijn vrouw houdt niet van stierenvechten en mijn vrienden ook niet. Toch moet ik doorzetten en het verhaal over Céret eens afmaken, dat had ik Aukje ook beloofd. Sander Hohage schreef eens een boek over een mislukte tocht naar de Andaman-eilanden, maar daar schrijf ik nog wel eens over, u krijgt nog heel wat van mij te horen, is ‘t niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Ooit een s-bocht met 80 km/uur genomen? Ik wel, maar ik viel uit de auto, de schade bleef beperkt; in Béziers was dat, of nee, Sérignan, dat ligt er vlakbij, dat wel. Wat vind je van die lange teksten, je houdt er niet van, je bent liever snel klaar, hup een reactie en we zijn weer klaar, we moeten door, godverdomme. Ik vraag me steeds vaker af waarom ik dit doe zonder er een stuiver voor te vangen, ik doe het niet voor de lol. Het axe-effect bereik ik liever met Le Troisième Homme de Caron, ware het niet dat dat parfum al tien jaar uit de handel is. En nu we het toch over parfum hebben: vier jaar lang had ik een Spaans luchtje, maar dat verdween ook weer en nu doe ik het met Chrome, van Azzarro. Martine Bijl zag er verdomd slecht uit laatst op tv, ik dacht: je had een oma kunnen wezen, maar je hebt geen kinderen. Je zoekt en zoekt en bent blij met wat je vindt al had je er niet naar gezocht. Omdat roken niet goed is voor mijn gezondheid, moet ik ermee ophouden en dat doe ik ook, op 1 januari, en dat lukt. Mensen die niet kunnen spellen, spellen ellingman, die niet bestaat. Mag het weer: neger? Het is een woord dat je in zeker gezelschap niet gebruikt. Mijn vrouw heeft haast, we moeten bijna eten, eerst in de taxi, al zal Walter dat niet goedkeuren. Mijn vreemde vriend. Ik doe het toch. Wat heeft die beurs toch de laatste tijd, ik volg hem elke dag al heb ik nooit een aandeel bezeten. Tennissen doet mij denken aan haarbanden, aan Björn Borg en aan diens topspin-effect. Lieve Merel, ook jou wens ik een weekend vol rust. Vanaf maandag ga ik weer vertalen aan een nieuw boek, ‘t is van een Ierse je hoort er nog over. Iets minder zuipen volgend jaar, hoewel, het viel best mee, maar het jaar was zwaar vandaar. Mescal! zei de consul, en jij weet uit welk boek dat komt nietwaar, zeg het maar. Toen ik jong was, dacht ik niet de dingen die ik nu kan denken, en nu denk ik: was ik maar jong. Wat klopt hier niet? In het kader van de bezuinigingen gaan we volgend jaar maar ergens anders wonen, maar ik vertel je lekker niet waar, want dan is het geen verrassing meer. Gerard Reve, da’s pas leven. Ook jij zag er fantastisch uit, ze woonde in Madrid, dag Ingrid, ook jij zag er fantastisch uit (uit Limonadeglazen Wodka van Spinvis, wat een held). Volgend jaar weer naar Céret. Er komt nooit iemand op ellingmann.com en trouwens: wie schrijft later mijn biografie? Nu alleen die naam van die jazzcomponist nog. Ja, ik weet het weer, dat was Theo Loevendie.