Een onbekende vrouw begint een gesprek. Nou ja, onbekend, ze kent mij wel, maar ik haar niet. Ze kent mij van vroeger, en ik ben vergeten dat ik haar van vroeger ken. Ze ruikt lekker. En vanavond heeft ze afscheid genomen van haar man. (Ineens word ik ongehoord verliefd op Cathelijne, terwijl die niet in de buurt is.) Ja, jij bent leuk. O, ben ik leuk. Ik ben helemaal niet leuk. Ik ben vernietigend, ik breek je af... Twee kleuren in mijn hoofd...
Nee! Helemaal niet! Je bent de wandelende troost.
Zo, zeg jij dat, de wandelende troost. Durf jij dat woord in de mond te nemen. In mijn hoofd is het een grotere drukte dan op de Zuidlaarder paardenmarkt waar ik in mijn dromen vroeger met mijn vader ben geweest.