Dat is ’t misschien waar je je hele leven naar zoekt, dat en niets anders,
een zo groot mogelijk verdriet om eindelijk jezelf te zijn voordat je sterft.
De volle nacht
Nu je vlies gebroken is
Nu je me met helse pijn
Het leven gaf en ik daar lig
Je aankijk in je zacht gezicht
Je me wiegt in milde kussens
Je vinger op mijn lippen legt
Mijn oude voorhoofd troostend kust
Mijn ogen heilig toegedrukt
Wil ik zeggen wie ik ben
Waar ik was met mijn calvaglas
Wie ik zag en nooit meer zien zal
Dat ik op mijn nagels bijt.
Houd niet op, praat jaren vol
We roken tot de nacht gitzwart is
En als je slaapt dan kruip ik terug
In je buik.
Ik ben er nooit geweest.