Nog voordat ik toetreed tot de wereld van de schrijvers neem ik er afstand van.
Vanavond zat ik in de auto van de broer (taxichauffeur) van het jongetje van zestien dat in Slotervaart door een Turk van veertien is doodgestoken. Zo'n rit duurt een minuut of twintig. Wat ga je zeggen? Het was vanaf het begin duidelijk wat er aan de hand was. Onderweg dacht ik: ik ben blij dat al die anderen dit probleem niet hoeven op te lossen, want ze zouden platgewalst worden — op welke manier dan ook. Hoe zou vandenb dit hebben opgelost? dacht ik ook. De chef van West. Want ik zal je zeggen Walter: de woede is enorm. Niet dat jij daar iets mee te maken hebt, maar toch. Ik herlees Céline, het gedoe van vroeger, de ellende, de hel, ik herlees Hermans, die uit Oud-West komt, die uit voorzorg maar is weggegaan uit Nederland omdat hij anders uit zijn wezen zou barsten, maar dit ventje uit de taxi is... Je bent onderdeel van de discussie en tegelijk ben je je broertje kwijt. Dat is onverteerbaar. Als je dan een boek schrijft dat West heet, dan... Ik houd op want ik word woedend. Het is jouw onderwerp niet Walter, dat weet ik. Als er iemand is die er niets aan kan doen dan ben jij het wel. Wat ik wil zeggen is: arrogante klootzakken, ga eens praten met die Marrokanen, want ze zijn leuker dan je denkt. Hun hel is de jouwe. Het schijnen zelfs mensen te zijn, en als je mazzel hebt praten ze godverdomme nog Frans ook. Meestal beter dan jij, conasse. Va te faire enculer.
Naar Videotape van Radiohead heb ik inmiddels 162 keer geluisterd.