Er was zo'n meisje, Hansina. Die naam vergeet je niet zo gauw. Al weken zingt die naam in mijn hoofd, en, achteraf gezien, al dertig jaar. Hansina was een van de kapers van de trein in De Punt. Hansina Uktolseja. Ik krijg haar niet uit mijn hoofd. Ze is vermoord door een Nederlandse marinier. Hansina had een plan, dat is zeker, en Hansina was boos ook, in haar omstandigheden was ik het ook geweest.
In de tijd van de Molukse treinkapingen was het voor mijn vader vreemd genoeg prettig dat er iets gebeurde, hij had afleiding nodig. Hij moest van de medicijnen af, want daar nam hij er te veel van. De kapingen waren voor ons gezin een redding bijna. Toen al, ik hoorde toen dat er een meisje was doodgekomen. Sindsdien heb ik sympathie opgewekt voor de RMS en voor ingenieur Manusama. En voor Hansina. Er is geen schrijver in Nederland die er een boek aan wijdt, of er iets over zegt. Nederlandse schrijvers zijn misschien bang voor anderen die maatregelen nemen. Als je geen maatregelen neemt, ga je over jezelf schrijven.