Met toenemende geestdrift verlangt men naar het einde van mijn leven. Ikzelf heb dat niet, hoor, ik heb mijn eigen dood nog nooit gewenst, maar misschien is het zo dat er, naarmate ik ouder word en het langer volhoud niet te willen sterven, meer mensen zijn die beseffen dat hun leven aangenamer zou verlopen zonder mij.
Vandaag lag er een brief in de bus van de Postbank die opent met de zin: 'Laten we hopen dat u geen ongeluk krijgt.' Mij wordt een gratis ongevallenpolis aangeboden met een looptijd van vijf jaar, zonder enige verplichting.
Een begrafenisverzekering.
'Een bijzonder gebaar,' oordeelt de Postbank over deze aanbieding. Ik zie mijzelf ten grave gedragen worden, in Leersum (overigens de duurste begraafplaats van heel Nederland, ik hoop dat mijn nabestaanden dat beseffen, en ik hoop ook dat ze beseffen dat de plechtigheid wordt opgeluisterd door live muziek, dat wil zeggen dat er een koor optreedt dat stukken zingt uit de Matthäus Passion, en dat Tom Yorke komt zingen, in zijn eentje, want dat is minder prijzig), in Leersum, zei ik, waar de bossen ruisen en de vogels zwermen en de doden op café gaan in het Koninkrijk der Hemelen — ik verheug mij nu al.
Mijn lieve vrouw heeft een voorschot genomen op de gang van zaken door de inhoud van deze website in zijn geheel in de prullenbak te werpen. Maar ik ben er nog! We hebben al veel stukjes teruggevonden, en wat werkelijk verloren is, zal de moeite van het lezen niet waard zijn geweest. Het zijn flarden, nietwaar, proeftuintjes, moestuintjes. Er is nog geen hovenier aan te pas gekomen, laat staan een regisseur.