Wouter Bos (14 juli 1963), ex-Shell-manager en politicus uit het begin van deze eeuw, betrad mijn strijdperk en kondigde aan te willen zwemmen. Hij was overwerkt en wenste ontspanning.
Het was zomer, of in ieder geval mooi weer — zo mooi dat ik besloot hem naar een buitenbad te begeleiden. Het bad dat ik ken, ligt in een voormalige zandafgraving, in een kuil. We liepen naast elkaar, naar de rand van de kuil, beiden gekleed in korte broek en overhemd met korte mouw. We keken naar beneden. Op de plek waar elk zwembad (er waren er vier, in die kuil) had gelegen, verhief zich nu een hoop puin. Vier hopen puin in een kuil. ‘We moeten verder,’ zei Wouter Bos.
We hebben een trein genomen. Hij heeft zich snel omgekleed, want het volgende moment dat ik hem tegenover me zag zitten in de treincoupé, had hij tenniskleding aan. ‘Tennissen kun je ook al,’ dacht ik.
Toen we de trein uitstapten, kwamen er journalisten op hem af. Hij ontweek ze met de vanzelfsprekendheid die bij zijn positie past. We drongen ons tussen de mensen door en liepen naar de gravelbaan. Pas toen zag ik dat hij het tennisracket van mijn moeder uit het vorige stukje (The Dream Manager) in zijn handen had.
Ik zei dat hij met zulke wapens niet mocht strijden en onderdanig knikkend verliet hij de baan.