In 1987 ben ik met mijn neef Carel Berenschot, die een reclamebureau had, naar Groningen geweest. We gingen erheen om het graf van onze grootouders te bezoeken. Dat hebben we gedaan. Er was iets van sneeuw. We waren onder de indruk. Dat was in Veendam. Aan het eind van de zondagmiddag hebben we daar een dancing bezocht: Veenlust. Daarna zijn we met een taxi naar de Groningse hoofdstad gegaan, en we zijn binnen de kortste keren beland in een café/disco waar we onze creditcards moesten laten zien. We hebben gedanst op New Sensation, van INXS. Dat vonden wij mooi, er was nog niemand dood. De meisjes waren mooi, Carel was mooi, ik was mooi. We hebben toen het duurste hotel in Groningen-Centrum genomen (Doelen) en de hele minibar leeggedronken. We hadden geld. De volgende dag om 15.30 uur hebben we de nieuwe campagne voor SAB-NIFE gepresenteerd, in Haarlem. Noodstroomvoorzieningen. Ik had de folder geschreven en vertaald: succes in Duitsland, Oostenrijk, Noorwegen, GB. Houellebecq (volgens Martel mijn soortgenoot) schrijft minder mooi dan ik had verwacht. Ik durf het nu (après la divorce) pas te lezen en ik geef hem 18/20. Céline krijgt 19 sur 20 en Hermans ook. Ik ben bang voor dat soort schrijvers. Het wordt tijd voor een boek. Ik vind: je moet eerst iets meemaken voordat je begint te schrijven.