... Maar wel vernielzuchtig: als een schriel jongetje dat boks- en judolessen heeft gevolgd om de boomhut van zijn uit de kluiten gewassen beste vriend eindelijk kort en klein te kunnen slaan, ditmaal zonder kans op represailles.
Uiteraard vraag ik me af waarom me dit overkomt — een domme vraag, want om hem te beantwoorden zou ik in het hoofd van haar moeten kunnen kijken, en ik kan niet eens in dat van mezelf kijken. In de flits die tot je beschikking staat kun je in een dergelijke toestand niet anders beslissen dan door te lopen, steeds harder te lopen, want er is steeds minder tijd. Als je hard loopt, zie je minder, vertrouw dan maar op je geoefende ogen.