Op een dag zegt-ie: jij moet de Parcival van Wagner horen. Hoe zullen we dat eens aanpakken. Dus hij zegt: we nemen de Volvo (hij had een witte Volvo, kenteken RR-09-BT, ben ik nooit meer vergeten) en rijden over de A1 en terug, niet te hard, en dan luisteren we in de auto, ik heb vier van die luidsprekers etc. Zo gezegd zo gedaan. Daarna zijn we in een nachtrestaurant Indische rijsttafel gaan eten. Die vent was gek, maar het mooie was: ik ook. Dat schept een band ja.
Hij was dol op mijn vader, maar mijn vader vond hem maar een rare kwibus. Met zijn rare jasjes etc.
Er was ook nog iets met Reims, we zouden elkaar treffen in Reims. Dat ik zo'n echte Française had weten te strikken, dat vond-ie wel wat. Die afspraak in Reims is volgens mij niet doorgegaan, of juist wel, ik weet het niet meer. Dat kan ik nog nazoeken.
Zijn lievelingsplek was Saba. Soms werd ik opgebeld, op onmogelijke tijden, en dan zei hij: ja, Frans, het gaat niet. Tja, wat doe je dan? Zat-ie op Saba! Die man was de vleesgeworden manische depressiviteit. Want af en toe had hij een energie dat het niet mooi meer was. In vrij korte tijd heeft ie geloof ik 15 of 20 boeken gepubliceerd.