31 December 2008

Les couloirs de mon enfance

Vroeger toen ik vijf was, en iedereen nog leefde, lag ik in mijn bedje en mijn zusje ook, en dan zetten mijn ouders Gilbert Bécaud op. Ze dachten dat wij dat niet hoorden, maar dat hoorden wij wel. Als Bécaud opstond, was het goed, dan konden we rustig slapen. Hij stond niet vaak op. Ik was zo bang dat ze uit elkaar zouden gaan dat het voorkomen daarvan voor mij een levenswijze werd.

Je ne veux déranger personne.

Vanavond hebben we dat muziekje opnieuw opgezet, in het huis van mijn zusje. We waren met zes, en iedereen was gelukkig. Zij was er, en haar man (bijna-man), hun kinderen Jóia en Gian, en ik.

En Noor.

Ik wil nooit meer zonder Noor. Ze is het mooiste dat me ooit is overkomen.