Fabrice: 'Ik leid een druk bestaan. Op sommige dagen spelen ambachtelijke zaken de hoofdrol: kennismaking met klanten, nummeren van schilderijen, dat soort zaken. Maar het eigenlijke schilderen is de hoofdmoot, en voltrekt zich golfsgewijs. Na een werkzame periode, vlak na een opening bijvoorbeeld, ontstaat er vaak een emotioneel gat. Het is een chaos in het atelier, de materialen zijn op, het gereedschap is vuil. Dan ga ik de boel opruimen en laadt de accu zich weer op. Meestal duurt dat ongeveer een week. In zo'n periode kan er stress ontstaan. Ik vraag me dan af of ik het nog wel kan. Maar als de panelen er weer staan, dan voel ik de inspiratie naar boven komen. Soms heb ik die niet, maar dan kan ik achteraf meestal wel aanwijzen hoe dat komt: de kwasten waren immers niet schoon, ik had niet de juiste materialen.
Wanneer ik mij totaal wil ontspannen, ga ik naar mijn tuintje, buiten de stad. In de stad heb ik, mede door mijn werk, heel veel sociale contacten, drukte aan mijn hoofd, noem maar op. Dus om echt tot mezelf te komen, moet ik weg uit de stad. Ik moet naar een andere wereld. Dat moet een plek zijn waar mensen ook niet bij kunnen of in kunnen kijken. Ik heb het tuintje nu een jaar of vijf. In de loop van die tijd zijn er bosschages en bomen omheen gegroeid: ik ben dus helemaal op mezelf. Ik ga daar zitten en observeer de insecten en de planten. En terwijl ik daar zit te observeren, word ik zelf langzaam kleiner. Op een gegeven moment ben ik zo groot als een luciferhoutje. Dan komen er bijvoorbeeld allemaal blauwe libellen aangevlogen. Dat zijn in mijn belevingswereld, in de microwereld waarin ik dan leef, enorme helikopters. Ook toen ik nog klein was, bleek dat een manier om te ontspannen. Ik leef dan dus niet in een science-fictionwereld: de werkelijke wereld heeft voor mij van zichzelf al voldoende science-fictionelementen. En mijn tuin is het ideale toneel voor die ervaring: ik ben klein, wandel langs de planten, zie die enorme insecten, en observeer. Zonder zorgen.'
Misschien ga ik deze winter wel besluiten om mij op het schilderen te storten. Om te beginnen in Jutphaas, en dan in Toscane.
Roel (URL) - 20 December 2003
Regelmatig kom ik je tegen, Fabrice...
Op de fiets, in de tram, met je dochtertje in de buggy...
Altijd vertel je hoe mooi kleurrijk wij eruit zien.
We doen ons best, de wereld is al saai genoeg, maar aan jou kan ik niet tippen.
Ik ben nog steeds jaloers op je beschilderde lange lammy.
Ben in het bezit van heel wat van je werk en het wordt alleen maar mooier.
Als ik je nu voorbij zie gaan zal ik ook denken aan Fabrice en het klein insektenboek... :-)
Tot snel!
Thenya*
Thenya - 18 Februari 2006