De bankovervaller in Herzogenrath (bij Kerkrade) is dood. Een uur geleden zijn de laatste gijzelaars, vier bankemployés, ontsnapt omdat de man, een 45-jarige Duitser, in slaap was gevallen. Toen hij wakker werd en ontdekte dat hij alleen was, heeft hij een van zijn handgranaten laten ontploffen, en zo is hij gestorven. Een domme man, een treurige geschiedenis. De keuze van de bank was wel goed: in de grensstreek. Ik heb von Haus aus veel sympathie voor bankovervallers, zoals je weet. Maar deze had niet gerekend op al die mensen. Aanvankelijk waren er zestien mensen in het gebouw! Veel te veel voor één overvaller. Hij had twee miljoen mark geëist en een snelle auto om mee te ontsnappen. Volstrekt onmogelijk, natuurlijk: een plan geboren uit wanhoop.
Want: een bankoverval voer je op zijn minst met drie man uit. Twee in de bank, één in de auto, op de uitkijk. De overvallers zijn even lang, zien er exact hetzelfde uit — dragen dezelfde kleding en hetzelfde schoeisel, gekocht bij Wehkamp, Otto of een dergelijk postorderbedrijf — en spreken een taal die de hunne niet is. Onder de bivakmuts dragen ze een snor: ieder detail is van het grootste belang, zoals dat voor de politie ook het geval is. Een van hen is zeer bedreven in het besturen van een auto. Na de overval worden de gebruikte kleren, schoenen, mutsen, snorren, wapens en wat dies meer zij verbrand of in het IJsselmeer geworpen met een paar bakstenen erbij, net als de zak(ken) waarin het geld vervoerd is.
De overvallers sluiten vervolgens een verbond voor eeuwig.
Doe je mee? Na het feestje word je thuisgebracht.